Thursday, March 31, 2016

ඔසු උයනට සමුදීම ( සාරාර්ත 2)


එදා නතර කරපු තැනිනුයි අද පටන් ගන්නෙ. ඒ කියන්නෙ ඔසු උයනට ගිනි තියපු තැනින්...

ඔන්න ඉතින් අපේ කතාව අතරතුර යාලුවෙක් කෑ ගැහුවා මෙන්න ගිනි ගන්නවා කියලා. ඒත් එක්කම අපිට පෙනුනේ හුලඟට ඒ මේ අත වැනි වැනී තේක්ක ගස් වල උඩ තියන අතුත් අල්ලගන්න හදන ලොකුම ලොකු ගිනි ගොඩක්. ඇත්තටම උන් හිටි තැනත් අමතක වුනා කියල කිව්වොත් වැරදි නෑ. මුලින්ම අපිට අමතක වුනා අපි දැන් මොකද කරන්නෙ කියලා. ඉතින් හැමෝම තමන්ට හිතුනු හිතුනු  දිහාවකට දුවන්න පටන් ගත්තා... ඒ අතරෙ එක එක්කෙනා ඇඟේ  හැප්පිලා වැටෙන්නත් ගත්තා. මිනිත්තු දෙක තුනකට පස්සෙ හැමෝටම මීටර් වෙන්න ගත්තා මේ ගින්න කෝම හරි නිවන්න ඕනෙ කියලා. ඉස්කෝලෙ පොදු දේපලනේ. පන්ති තහනමකට ලක් වෙන්නත් බැරි නෑ. 

ඉතින් හැමෝම වතුර ගන්න ටැප් එක ලගට දිව්වා. ඒත් ටැප් එකෙන් වතුර ආවට වතුර දාගෙන යන්න බාස්කට් එකක් වත් නෑ. හීනෙකින්වත් මෙහෙම දෙයක් හිතුවෙ නැති නිසා පෙර සූදානමක් තිබුනෙත් නෑ. එතකොට තමයි දෙවියො බලල වගේ මල් ගස් වලට වතුර දාන්න කියල පරිසර විද්යාගාරෙන් ඉල්ලගෙන ආපු මල් බාල්දි දෙක විරාජමානව වැඩහිදිනව දැක්කෙ. ඉතින් ලැවු ගින්නකට පොද වැස්සක් ඉහිනව වගේ අපි ගින්න නිවන්න ගත්තා... අපේ ගිනි නිවීම කෙසේවෙතත් ඔක්කොටම ගිනි ඇවිලුනාට පස්සෙ ගින්න ඉබේම නැවතුනා. සාරාර්තෙට තිබුනෙ සති 3කටත් අඩු කාලයක්. මොනවකරත් ඔසු උයන ආයෙ ගොඩ ගන්න බෑ කියල නම් අපි හැමෝටම ඒ වෙද්දි තේරිලා තිබුනේ.

ගෙදර යන්නවත් හිතක් නැතුව දවසම ඔසු උයනට වෙලා අපි කල්පනා කරේ මැඩම්ට මොනාද හෙට කියන්නෙ කියලා. අන්තිමට හිතල හිතලා මුල ඉදන් වුන හැමදෙයක්ම මැඩම්ටත් කියනව කියලා හිතාගෙන අපි සතුටින් විසිර ගියා. සතුටින් විසිර ගිය කිව්වට කාටවත් එදා රෑ නින්ද ගිහින් තිබුනෙ නම් නෑ.

ඔන්න ඉතින් පහුවදා උදේමත් අපි ගියෙ ඔසු උයනට.ඒක හරියට කලින්දා රෑ බෝම්බයක් ගහපු සොහොන් පිටියක් වගේ දැකුම් දසුනක්. හැමතැනම විසිරෙන අලු, කලු පාට වුන ගස් වල කදන්, සොහොන් කොතක් විතරයි අඩු වෙලා තිබුනේ. ඉතින් අපි හැමෝම බිම බලාගෙන ගියේ බයෝ ලැබ් එකට මැඩම්ව හම්බෙන්න. ගිනි තියන්න අදහස දුන්නෙ මම නිසා පෝලිමේ ඉස්සරහින්ම ඉන්න සිදු වුනෙත් මට. ඔසු උයන හදන්න පටන් ගත්තු දවසෙ ඉදලම කියන්න හිතාගෙන ගියත් මට කියවුනේ වෙනස්ම දෙයක්. ' මැඩම් අපි ඔසු උයන අත් ඇරලා අපිත් හදවත හදන්න එකතු වෙමුද' කියල. ඒක කිව්ව්ම මැඩම්ගෙ ඇස් දෙක නලලට යයි කියලා අපිට හිතුනත් මැඩම් කරේ හිනාවෙන එක. 

'අනේ පුතේ මාත් ඔයාලට ඕක කියන්නමයි හිටියෙ. ඒත් ඔයලා හරිම ආසවෙන් ඒකෙ වැඩ කරපු නිසා මටත් කියාගන්න බැරුව හිටියෙ' කියලා කියද්දි නම් අපිට හිතුනේ කෑ ගහල අඩන්න. මාසෙක විතර ඉදන් මැඩම්ගෙ  හිත රිදවන්න බැරි කමට අව්වෙ කර වෙවී, නොකා නොබී, ගෙවල් වලදිවත් නොකරන වැඩ කොච්චරක් ඔසු උයන වෙනුවෙන් අපි කරාද? මැඩම් පව් කියලා හිතලා අපි මැඩම්ට මුකුත් කියල නෑ. අපි පව් කියල හිතලා මැඩම් අපිට මුකුත් කියල නෑ.

මොනා වුනත් පෙර පිනකට හරි සාරාර්තෙට සති දෙකක් විතර තියලා අපි ඔසු උයනෙන් ගැලවුනා. ඊට පස්සෙ හදවතින්ම හදවතට වැඩ කරා. හැමෝම පුදුමකරවන විදිහෙ හදවතක් හදලා මැඩම්වත් සතුටු කරා. ප්‍රදර්ශනේ අතරතුරදි මම මගේ විස්තර කුටිය ලග තිබුනු කවුලුවෙන් එලිය බැලුවා. වෙනදා වගේම ආදරෙන් ඔසු උයන අපි දිහා බලන් හිටියා......

Monday, March 28, 2016

සාරාර්ථ 2013



පායල පායල අන්තිමට අහසටම එපා වෙලා වගේ ඊයෙ හවස හිටපු ගමන් වැස්සක් ඇදහැලුනා. ඉතින්  ඇදට වෙලා කියවන්න හිතාගෙන පොතක් තෝරද්දියි A/L කරන කාලෙ ලියපු සමරු පොත හම්බුනේ. ඉතින් පොත් තෝරන එක පැත්තකට දාල මම  ඒක කියවන්න ගත්තා. හදිස්සියෙම මගෙ නෙත ගැටුනෙ රෝස පාට පිටුවක යාලුවෙක් ලියල තිබුන සටහනක්. ඒකෙ යටින් සුන්දර පදපෙලකුත් සටහන් වෙලා තිබුනා.

                 සිනා මල් මුව දරා කෙලි කවට බස් කියා
                 නෙතින් නෙත හමුවෙලා සොඳුරු මිතුරන් වෙලා
                 විටෙක අපි වෙන්වෙලා නැවත මිතුරන් වුනා
                 හැදූ හදවත දිහා බලා අපි සැනසුනා

මේ කවිය මගෙ හිත අවුරුදු තුනක් තරම් ආපස්සට රැගෙන ගියා. ඒ තමා 2013 අවුරුද්ද... 2012 ඉවර වෙන්නත් කලින් ඉදලා අපි 2013ට ලෑස්ති වුනා. මොකද 2013දි සාරාර්තයක් පැවැත්වෙන නිසා. සාරාර්ත කියන්නෙ අවුරුදු 4කට වතාවක් අපේ ඉස්කෝලෙන් සන්විධානය කරන ප්‍රදර්ශනයක්. ඒ කාලෙ ඉස්කෝලෙ හිටපු ලොකුම ළමයි විදිහට හොදම ප්‍රදර්ශන කුටිය තමන්ගෙ පන්තියෙන් හදන්නයි උසස් පෙළ පන්ති හැම එකකටම ඕනෙ වෙලා තිබුනේ. ඉතින් අපිත් ඉගෙන ගන්න එක අමතක කරලා සාරාර්ත ගැන හිතන්න පටන් ගත්තා.

මුලින්ම අපිට අදහසක් ඉදිරිපත් කරේ අපිට physics උගන්නපු සර්. සර් කිව්වෙ ඇපලෝ 11 යානය හදමු කියලා. ඒ අදහසට මුලින් හැමෝම කැමති වුනත් සැලසුම හදද්දි කාට කාටත් තේරුනා ඒක හිතන තරම් ලේසි වෙන්නෙ නෑ කියලා. ඉතින් ආයෙත් අපි තැන තැන සාකච්චා වට තියන තැනටම පත් වුනා. ඒ වෙලාවෙ තමයි අපිට බයෝ උගන්නපු  මැඩම්ට අදහසක් ආවෙ අපේ ඔසු උයන ගැන. ඔසු උයන කියන්නෙ ඇත්තටම කිව්වොත් තැනින් තැන ඔසු පැළ ටිකක් හිටවල තියන ලොකුම ලොකු කැලයක්. ඒ කැලේ ලස්සන කරල ලස්සනම ලස්සන උද්යානයක් කිරීමේ හීනයක් මැඩම්ට කාලෙක ඉදලම තිබුනා. ඉතින් අපිට ලැබෙන හැම off period එකකදිම ඔසු උයනට ගිහින් ගන වනාන්තරයක් උද්යානයක් කිරිමේ මූලික අඩිතාලම සකස් කරන්න කියල අපිට නියෝග ලැබුනා.... 

පන්ති කාමර ඇතුලෙ හිර වෙලා ඉදලා එපා වෙන නිසා මුලින් මුලින් නම් හැමෝම මැඩම් කිව්වත් නැතත් ඔසු උයනට යන්න පුරුදු වුනා. හැබැයි ඒ වැඩ කරන්න නම් නෙමෙයි. දිවුල් ගස් වලින් දිවුල් කඩන්න, අඹ ගස් වලින් අඹ කඩන්න වගේ වැඩ වලට. ඒ වගේම එතනින්ම ඇලකුත් ගලාගෙන යන නිසා අපිට ඇති තරම් විනෝද වෙන්න හැකියාවකුත් තිබුනා. ඒත් උදලු ගාන්න, ඔසු උයනෙ පාරවල් හදන්න, පොකුණු හදන්න වගේ බර වැඩ කරලියට ආවට පස්සෙ හැමෝම ඔසු උයන මඟ ඇරලා යන්න පටන් ගත්තා. ඒත් පන්තියෙ අනිත් ළමයින්ට වඩා මැඩම් අපිට සමීප නිසාත්, අපේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර මැඩම් පදින්චි වෙලා හිටිය නිසාත්, මටයි තව යාලුවො 9දෙනෙක්ටයි ඔසු උයන අත් අරින්න බැරි උනා. ඉතින් ගෑනු ළමයි දහ දෙනෙක් තනියම අර කැලේ සුද්ද කරන්න පටන් ගත්ත.

ඔසු උයනෙන් කැඩිල ගිය යාලුවො සාරාර්තෙට හදවතක් හදන්න තීරනය කරල තිබුනා. අකමැත්තෙන් වුනත් ඒකෙන් අයින් වෙලා මැඩම්ට උදවු කරනව කියල අපි හිතාගත්තා.. එත් ටික දවසක් යද්දි අපිට ඔසු උයන ගැන ඇත්තටම ආදරේ හිතුනා. ඒ කොච්චරද කියනව නම් විවේක වෙලාවෙදි කෑම කන්නත් ඔසු උයනට ගියා, පුලුවන් හැම වෙලාවෙම ඒකට ගිහින් වැඩ කරා, class යන්නෙ නැතුව ඔසු උයනෙම හිටිය,  උදලු ගෑවා, රේක්ක වලින් කොල ඇද්දා, ඈතක ඉදන් ගඩොල් අරන් ඇවිත් පාරවල් හැදුවා, පොකුණක් හදල ඒකට මාලුත් දැම්මා... අන්තිමට අදුරගන්නත් බැරි තරම් හැමෝම කලු වෙලා. අත් වල කර ගැට දාලා. ගෙදර ගියාට කෙලින් ඉන්නවත් පණ නෑ. ඇදට වැටුන ගමන් නින්ද යනවා. ඒ කාලෙ ත්මයි අපිට තේරුණේ අමාරුම දේ මහපොලොවත් එක්ක හැප්පෙන එක කියලා. ඒ කොච්චර  මහන්සි වුනත් තාමත් ඔසු උයනෙ පේන්න තරම් වෙනසක් වෙලා තිබුනෙ නෑ. 

සාරාර්තෙට තිබුනෙ සති 3ක් වගේ කාලයක්. ඉස්කොලෙන් අපිව වැඩ කරන්න නිදහස් කරන්නෙ අන්තිම සති දෙක. ඉතින් පන්තියෙ අනිත් ලමයි ඇතුලට වෙලා හදවත ගැන කතා කරද්දි අපි ගිනි අව්වෙ ඔසු උයන ලස්සන කරන විදිහ ගැන කතා වුනා. මල් පැල හිටෙව්වට මල් පිපෙන්න කාලයක් නැති නිසා මල් ගස් පිටින් ගලවගෙන ඇවිත් හිටවන්න අපි තීරනේ කරා. එකට ගැලපෙනම කෙනෙක් අපි දහ දෙනා අතර හිටියා. ඒ තමයි ඉශාරා. එයා බර ඉසිලීමෙන් ගොල්ඩ් මෙඩල් ගත්තු කෙනෙක්. සාමාන්ය ලමයි හතරදෙනෙක් විතර එයා ලොකුයි. ඉතින් අපි ඉශාරවත් පෙරටු කරගෙන මල් පිපිල තියෙන ගස් හොයාගෙන ඉස්කෝලෙ පුරා සැරි සැරුවා. එතකොට තමයි දැක්කෙ රතු පාට මල්  පිපිලා තිබුන ලස්සන ගහක්. එත් ඒක තිබුනේ ඉස්කෝල අපිට තහන්ම් කලාපෙක. එ කියන්නෙ බලාන්ශ පන්ති පැත්තෙ. ඉතින් ඉස්කෝල ඉවර එනකම් ඉදලා හැමෝම ගියාද කියලා සැකහැර දැනගෙන අපි ගිය ගහ ගලවගෙන එන්න. 

ඒක අපිටත් වඩා උස වුනත් ඒ ගැන වැඩිය හිතන්නෙ නැතුව අපි ගහ අදින්න ගත්තා. ඉශාර ගහ අදිනවා, අපි ඉශාරව අදිනවා. එක සැරෙටම ගහත් එක්කම ඉශාරා පිටිපස්සට වැටුනා. සූදානම් ශරීරෙන් හිටපු නිසා ඊට කලින් කොහෙට කොහෙට හරි පැන ගන්න අපිට පුලුවන් උනා.  ඒ මොනා වුනත් මුදුන් මුලත් එක්කම ලස්සනට ගහත් ගැලවිලා ඇවිත් තිබුනා. ඊට පස්සෙ ප්‍රශ්නෙ ආවෙ ගහ හිටවන එක ගැන. කොච්චර ලොකු වලත් කැපුවතේ ගහට ඒක මදි. අන්තිමට පිරිමි ලමයෙක් කතා කරගෙන ගහත් කොහොම හරි හිටවල දැම්මා.

මේ වෙද්දි අපි කොච්චර මහන්සි වෙලා තිබුනද කිව්වොත් අපිට ඔසු උයනත් එපා වෙලා තිබුනේ. ඉවසන්නම බැරි වුනේ දවස ගානෙ අක්කරයක් විතර වැටෙන තේක්ක කොල අතුගාන්න වෙන එක. ඒක අතුගාල ඉවර වෙද්දි දවසෙන් බාගයක්ම ගිහින් ඉවරයි. ඒක ගැන හිත හිත ඉද්දි තමයි මට මසුරන් වටින අදසක් ආවෙ, ඒ තමයි ඔසු උයන ගිනි තැබීම. එතකොට අතු ගාන්න ඕන නෑනෙ. කොල ටික පිච්චුනාම ගානට හදල ගන්න පුලුවන් වෙයි කියල මට හිතුනා. ඉතින් මම වගේම මෝඩ යාලුවො 9ත් ඒකට එක පයින් කැමති වුනා. පන්තියෙ පහන පත්තු කරන ගොනි පෙට්ටිය ගෙනැල්ලා වේලිල කුරුස් ගාලා පොඩි වෙන තේක්ක කැලේට ගිනි තියලා අපි පුන්චි කතාවක් පටන් ගත්තා. ඒ කතාව කොච්චර පුන්චිද කියටනවනම් අපි පියවි සිහියට ආවෙ මෙන්න ගිනි ගන්නවෝ කියලා අපේම යාලුවෙක් කෑගහන සද්දෙට...........

(ලියාගෙන යද්දි හිතුනා නීරසද කියලත්. ඒ නිසා ඉතුරු කොටස වෙන දවසක )

Friday, March 25, 2016

මට ඕන මේ වගේ ප්‍රේමයක් ....


සීතලෙන් සීත වුන දවසක
උණුහුමට හාදුවක් පුදදෙන
කලුවරින් වැසී ගත අදුරක
තරුවක්ව ඈත සිට දිදුලන
මයි මලින් පිරී ගිය උයනක
මා ලමැද හිස තියා සැතපෙන
මට ඕන ප්රෙමයක් කිසිදින
මුලාකර මාව අත් නොහරින ...

මලක මල් පෙති සිබින දෙතොලග
උමතුවෙන් පිනි හාදු තවරන
ගෙවෙන හැම මොහොතකම නෙත්අග 
මගේ රුව විතරක්ම මතුවෙන
නාදුනන නගරයක මා ලග
කටහඩක් වී නිබද රැව්දෙන 
මට ඕන ප්‍රේමයක් සැමදින
ආදරෙන් හදවතම නහවන....

ගිලිහෙනා කදුලකට ඉඩහැර
හඩන මා නවතන්න නොසිතන
හදවිලේ සියපතක පත් හැර
සුන්දරම කවි හැගුම් ගෙන එන
දිව්‍යමය සිහිනයක නෙත් හැර
ආකහේ මං එක්ක ඉගිලෙන
මට ඕන ප්‍රේමයක් සැමදින
ජීවිතේ මගේ නමට පුදදෙන .....

Monday, March 21, 2016

තාමත් තරහද....?

ඔයා තාමත් තරහද
මම එදා යන්න නාවට?

මොනතරම් ලස්සනද මේ උයන
වඩා සිනමා හලකට
නොපෙනේවි ඒ කෘතීම අදුර මැද
ඔයාගේ මූනවත් මට හරියට....
විදුලි පංකාවකින්
මතුවෙන වියලි රස්නෙට
වඩා මම ආදරෙයි
මේ හමා යන සුළගට
ඒ සමග එතී එන
නුබේ දාඩිය සුවදට
ඉතින් තාමත් තරහද
මම එදා යන්න නාවට
අර බලන් අර අහසට
වලාකුළු හැඩ දමා ඇති ලස්සන
වියනක් හදල වාගෙයි අහසම
එකතු වී අපි දෙන්නට
මේ හැලෙන ඇහැල මල් ගානෙම
ආදරෙයි මම නුබට සදහට
දෙනවද ඔය උරහිස
නෙත් පියා ගන්න මට මදකට
මොන තරම් සොදුරුද
අපි දෙන්න එක ලගින් හිටියම
මේ දැනෙන සැනසීම කිසිවිට
ගන්න හැකිවේද පෙම්වත
වෙලා සිනමා හලකට
කෝ දෙන්න ඔය සුරත දැන් මට
කවියක් ලියන්නට නුබ ගැන
වචන කියන්නේ නැ මම
ලියනවා විතරයි හෙමිහිට
තෙරුනොතින් නුබ හට
ආයෙත් යාලු වෙනවද
කියන කිසි දෙකට
හූමිටියවත් නැටතුවට
තරහක් හිතෙන නෑ මට
දන්නවනේ මම හොදටම
මොහොතකින් යලි සැනසෙන
ඔය අකීකරු හිත ගැන
ඉතින් තාමත් තරහද
එදා මම යන්න නාවට?...

Wednesday, March 16, 2016

පුර පෝය හඳක් ලඟ තරුවකට ඉඩක් නෑ


ගුරු පාරෙ මග දිගට රොබරෝසි වැටෙන්නෑ
කේතකී පඳුරු පෙර මුණු මුණුව නගන්නෑ
සුසුම්ලන හිත ගාව සිනා මල් පිපෙන්නෑ
නුඹ නැතුව ජීවිතේ විදින්නට හිතෙන්නෑ

ඉකිබිදින හිත ගාව හිනැහෙන්න ඉඩක් නෑ
සුදු අම්මි මගෙ මැණික අමතන්න කෙනෙක් නෑ
හීන පොදි තිබුණාට මගෙ ලෝකෙ රජෙක් නෑ
පෙර මෙන්ම ආදරේ පුදන්නට කෙනෙක් නෑ

දෙනයනින් ගිලිහෙනා කදුළු වල නිමක් නෑ
හදවතට ලං වෙලා දුක අහන කෙනෙක් නෑ
නෙත් පුරා මග බලන මුත් තවත් වැඩක් නෑ
පුර පෝය හඳක් ලඟ තරුවකට ඉඩක් නෑ

Monday, March 7, 2016

උඩුකය චිත්‍ර (portrait)

උඩු කය චිත්‍ර කලාව මම පටන් ගත්තා විතරයි. ඒ නිසා ගොඩක් අඩු පාඩු නම් ඇති.මුහුණු පොතේ ඉල්ලීම වලට අමතරව ජනප්‍රිය චරිතත් ඇදල ඇති.......... බලන්න අදුරගන්න පුලුවන්ද කියලා............



harry potter

mahinda rajapakse

emma watson

ruwinda dilip


chamara perera
kasun deeptha

Thursday, March 3, 2016

ගංඟාව ගලායයි අදත් පෙර වාගේම....


ගං ඉවුර ලඟ පිපුණ සුදු පාට පුන්චි මල
පෙති එකින් එක පුදති ගලා යන ගං දියට
ඒත් ඒ ගැන කිසිඳු නිනව්වක් නැති ලෙසට
ගංඟාව ගලායයි අදත් පෙර වාගේම

කේතකී පඳුරු දෙන ඉඟි රහස් නොතකාම
පුංචි මල සොයන්නේ ගං දියේ මදහාස
මල් නෙතේ රැදි කැල්ම නොම දුටුව විලසින්ම
ගංඟාව ගලා යයි අදත් පෙර වාගේම

ඒත් ගං දිය සුළිය රිදුරු වූ ඇසිල්ලක
මලක මළඟම නිමව අනෙක් මල් දරදඬුව
ආයෙමත් උදෑසන කිසිත් නොවුනා විලස
ගලනු ඇත ගංඟාව හෙටත් මේ වාගේම.....

Tuesday, March 1, 2016

මගේ සිතුවම්... (lines)

හැමදාම ලියන නිසා අද අදින්න හිතුනා. මේ තියෙන්නෙ මීට අවුරුදු දෙක තුනකට කලින් මම ඇදපු චිත්‍ර වගයක්.. ප්ලැටිග්නම් වලින් ඇන්දෙ... පැයක් එක හමාරකින් වගේ ඇදල ඉවර කරන්න පුලුවන් නිසා මේ මාධ්‍ය කාලෙ ඉතුරු කරනවා... පන්ති වලදි හම්බෙන ඉන්ටවල් වලදි තමා ගොඩක් චිත්‍ර නිම වුණේ. තවත් චිත්‍ර තියනවා..... ඒව වෙන දවසක පෝස්ට් කරන්නම්. බලන්න හොදද කියලා............. :)