සයුර හරි නපුරුයිලු
බොරු ගෝසාව විතරලු
කෑ ගසාගෙන ආවට
බිදී විසිරී ආයෙත්
හිටපු තැනටම යනවලු
එහෙම එන හැම වාරෙම
වැලි කැටේ කැටේ හරි
එකතු කරගෙන යනවලු
පුන්චි බෙලි කටු වලට
ඔච්චමට හිනා වෙනවලු
ඒත් ඉඳහිට දවසක
සුපිපි මුතු කැකුළක්
සයුර අඩගහන් එනවලු
නිහඩවම වෙරළට පුදකර
දැක්කෙ නැති ගානට
ආයෙත් යන්න යනවලු
හැදිනුවත් නොහදුනන
කලාතුරකින් දැනෙන
සුන්දරම ප්‍රේමයත් එහෙමලු
මොනතරම් නපුරු මුත්
වෙරළ රුදු රළ ගොසට
මේ තරම් ආදරෙත් ඒකලු.
