Monday, January 25, 2016

දැන් ඉතින් සමුදෙන්න


හුදෙකලා විරාමෙක
හදවතේ ඉපදිච්ච
සොඳුරු මුතු මාලයක
මුතු වගේ ඈදිච්ච

රැය පුරා නිදි නැතුව
පන්හිඳක කැටි වෙච්ච
සුසුදු පත් ඉරු පුරා
නිබඳවම දැවටිච්ච

කොපුල් තල මත ඇදෙන
සිනාවක පැටලිච්ච
සොඳුරු යට ගියාවක
මතකයන් මුහුවෙච්ච

මූණු පොත් පිටු පුරා
අකුරු වී ඉහිරෙච්ච
මගේ ඒ කවිකමට
හදවතින් ලියවෙච්ච

දයාබර පන්හිදේ
දැන් ඉතින් සමුදෙන්න..!

Monday, January 18, 2016

දිනපොතක පිටුවක්...!!!


සඳුදා
උදෙන්ම බස්ටෑන්ඩ් එකට ගියෙ ඉක්මන්ට ක්ලාස් එකට යන්න හිතාගෙන.
එතකොටයි ඇහුණෙ මල්ලිලා තුන්දෙනෙක් අහිමිවුණ ලෝක කුසලානෙ ගැන සමාලෝචනයක් කරනව. මැච් එක පරාද වෙලා ගොඩක් දවස් වුණාට තාම හිතේ දුක අඩුවෙලා නෑ වගේ.ඈතින් ගාට ගාට සෙනඟ පුරෝගෙන රතු පාට CTB බස් එක එනව පෙනුනා. සෙනඟ අතරින් බස් එකට රින්ගන්න හදද්දි මට හිතුණෙ දැන් අවුරුදු ගානක ඉදන් අපිට අපේ නොවන අපේම ලෝක කුසලානයක් තිබුණ නේද කියලා.
බදාදා
පමෝද්යා අලුත් කියුටෙක්ස් එකක් අරගෙන. ලාවට දිස්නයක් තියෙන ලා දම් පාට එයාගෙ හීනි ඇගිලි වලට ලස්සන්ට මැච් වෙලා තිබුණා. නියපොතු හපන පුරුද්ද අද ඉදලවත් නතර කරන්න ඕන කියල හැමදාම වගේ හිතුවත් තාපය ගණන් ටික හදල ඉවර වෙද්දි පුරුදු විදිහටම ලාවට මතුවෙලා තිබුණු සුදු පාට නියපොතු අගිසි අතුරුදහන් වෙලා තිබුණ.
බ්‍රහස්පතින්දා
දිනපොත අරන් ඇදට ආවෙ දවස් ගාණක ඉදල හිතට ඇවිත් තිබුණු කවියක් ලියන්න කියලා හිතාගෙන. ඒත් සුදු පාට කඩදාසියක් වගේ හදවතම හිස් වෙලා. කොච්චර උත්සහ කරත් හිත ඇතුළෙ හිරවෙලා වගෙ තියෙන අදහස් එළියට ආවෙ නෑ. ඇත්තටම කවි සිත පවක්ද?
සෙනසුරාදා
අද නිවාඩු දවසක් වුණත් උදෙන්ම නැගිටින්න වුණේ සමාලිත් එක්ක පාඩම් කරන්න ලයිබ්‍රි එකට යන්න පොරොන්දු වෙලා හිටිය නිසා. පොත් කඳු වලින් වටවෙච්ච හෝල් එකට වෙලා හැමෝම තම තමන්ගෙ ඉස්සරහ තියෙන පොත් දිහා ඇහිපිල්ලමක්වත් ගහන්නෙ නැතුව බලාගෙන ඉන්නව. මන් සමාලි දිහා බැලුවා. එයත් දැහැනට සමවැදිල වගේ පොත දිහා බලන් ඉන්නව. පැයක් විතර අමාරුවෙන් ඉදගෙන ඉදලා සමාලිට බොරුවක් කියලා මන් එලියට ආවෙ එහෙම හිතේ නිදහසක් නැතුව පාඩම් කරන කිසි දෙයක් ඔලුවට යනවද කියල හිත හිතා.
ඉරිදා
cv එකක් ඊමේල් කරන්න සිග්නල් නෑ කිය කියා අයියා ලැප් එක අරන් ගේ වටේ ඇවිදිනවා. ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබේ කියලා එයාට කිව්වට මොකද වෙනදට fb ලොග් වෙන්න සිග්නල් නැතුව මන් විදින දුක මට මතක් වුණා.

Monday, January 11, 2016

අද අළු පාට දවසක්...


අද අළු පාට දවසක්... මටම කොනිත්ත ගත්තෙ මේ හීනයක්ද, නැත්තම් ඇත්තටම සිද්දවෙන දෙයක්ද කියල හරියට හිතාගන්ඩ බැරිවුන නිසා.අහස පුරාම කළුම කළු පාට වැහි වලාකුළු පිරිලා. නිල් පාටක් හොයාගන්ඩවත් බෑ. වැහි බින්දු අස්සෙ හැන්ගිලා ඒ අදුරු අළු පාට පොළවටත් ඇවිත් වගේ. තණකොළ උඩ වැටිල තියෙන පිණි බින්දුත් අළු පාටයි, කඳු යාය වසාගෙන ඉන්න මීදුමත් අළු පාටයි. කහ පාට තිත්ත මලුත් මැලවිලා ගිහින්.... පෙති දිගේ සීරුවට අළු පාට කඳුළු බින්දු බේරිලා. ඒ කඳුළු බින්දුවකට යට වුණ කූඹියෙක් පණ අදිනවා. ඌත් අළු පාටයි. මම බැලුවෙ ඔයා දුන්න රෝස ගහ දිහා.  අනේ ඒකත් අළු පාට වෙලා. මිදුල පුරාම විලෝ පත් හැලිලා...  ඒවත් අළු පාටයි.. මම ඇස් ඇරල තිබුන නිදිකුම්බා කොළයක් කඩල ගත්ත. මට බයෙන් වගේ එයා කොළ අතරෙ මූණ හන්ගගෙන හැකිලුනා. ඒත් ඒ අළු පාට මගෙ ඇඟිලි වල ගෑවුණා. ඒ කියන්නෙ මේක හීනයක් නෙමෙයි..!
අළුම අළු පාට සමනළයෙක් මන් දිහා බලලා බුම්මගෙන වගේ ඈතට ඉගිල්ලිලා ගියා. ගස් කොලනුත් මාත් එක්ක තරහින් වගේ.ඒ හැමෝම මන් දිහා බලන්නෙ හරියට මේ හැමදේම මගෙ වැරෙද්දෙන් වුණ දෙයක් වගේ. සමරවිට ඊයෙ රෑ තෙමිතෙමී මහ වැස්සෙ ඔයාව මතක් වෙලා මම අඩපු කඳුළුද දන්නෙ නෑ පාන්දර  අළු පාටවැස්සක් වගේ කඩන් වැටුණෙ. ඉතින් ඒකට මම මොනව කරන්ඩද? කඳුළු බින්දු එකින් එක එකතුවෙලා හදවතම හිරවෙයි කියන බයටයි මම හිත නිදහස් වෙනකල් ඇඩුවෙ. ඒකට මට සාධාරණ හේතුවක් තියෙනව. එහෙම තියෙද්දිත් මේ වගෙ ලොකු දඩුවමක් දෙන එක හරිම අසාධාරණයි.
ඒත් කමක් නෑ... හැමදේම අළු පාට වෙච්චාවෙ. තිත්ත මල් විතරක් නෙමෙයි මම ආසම රෙබරෝසි මල්, දවල් කුමාරි මල්, තණකොල මල් අස්සෙ පිපෙන ට්‍රයිඩැක්ස් මලුත් අළු පාට වෙච්චාවෙ. විලෝ පතුත් කවදාවත් දලුලන්නෙ නැතුව මේ බිම වැටිලා තියෙන විදිහටම තිබුණාවෙ. එතකොට කවදාවත් ඒවට වහින වෙලාවට වැළපෙන්ඩ බෑ.. ඒ කියන්නෙ මට ඔයාව මතක් කරල දෙන්ඩත් එයාලට බෑ කියන එකනෙ.. අනික එතකොට මට රතු පාට හැන්දෑවල් වල ඔයාව හිතින් මවාගෙන තනියම ගුරු පාරෙ ඇවිදින්ඩ යන්ඩ ඕනෙ නෑ, රෝස පාට පෙම්වතුන් දකිද්දි ඇස් වල කදුළු පුරවන් හූල්ලන්ඩ ඕනෙ නෑ. කහ පාට ඇහැළ මල් දෙවැට ලඟ ඔයා එනකල් කල්මරන්ඩ ඕනෙ නෑ. ඔයා ගැන හිත හිතා වරු ගනන් කොල පාට තණ කොල ගස් ගණන් කරන්ඩ ඕනෙ නෑ. නිල් පාට අහසෙ සුදු වළාකුළු එහා මෙහා කරල ඔයාගෙ රූපෙ මවාගන්ඩ ඕනෙ නෑ.ඉතින් මුලු ලෝකෙම අළු පාට විතරක් උනොත් කොච්චර හොඳද?
 මම අහස දිහා බැලුවා. අඳුර ගන්ඩ බැරි තරමට අහසට පොළව සමපාත වෙලා... හරියට සිහිනයකින් සිහිනයක් වසාගෙන වගේ. වලාකුළු, කඳු, මීදුම කිසි දෙයක් වෙන්කරලා අදුරගන්ඩ බැහැ. සමහරවිට සේකර 'ලෝකය තනි යායක්' කියල කියන්ඩ ඇත්තෙ මේ වගේ දවස් වලට. අදින් පස්සෙ මගේ ජීවිතේට කඳුළු වලට එබිකම් කරන්ඩ බැරිවෙයි. ඒ වගේම හසරැළි වලටත්.මොකද මේ අළුම අළු පාට හිස් අහස වගේම මගේ හදවතත් මියැදිලා.කොයිවෙලේ වැස්සක් වෙලා කඩන් වැටෙයිද කියන්ඩ බැරි සිතුවිලි වැහි වලාකුළු වගේ ඒ හදවතේ පිරිලා.
ඒත් සායම් ගාපු හිනාවක් මවාගෙන ඇවිදින දවස් තුන්සිය හැට පහකට වඩා මේ අළු පාට දවස මට වටිනව.අද දවසම මේ අළු පාට මේ විදිහටම තියෙයි.ඒ වගේම හෙටත්. හෙටින් පස්සෙ එලඹෙන හැම දවසකමත් මේ අළු පාට මෙහෙමම තියෙයි. මගේ හදවතේ ඔයා වෙනුවෙන් වෙන්වෙලා තියෙන අන්තිම සෙනේ බිදුවත් සිදිල යනකම් මේ අළුපාට තියෙයි... ඉතින් මම දන්නව මේ අළු පාට ලෝකයෙන් කවදාවත් මට මිදෙන්ඩ බැරි විත්තිය. මොකද නොනිවෙන හඳුන් කූරක් වගේ දැල්විලා හැමදාමත් මගේ හදවත ඔබ දවන බව මම දන්න නිසා.

Thursday, January 7, 2016

ඒ තමා ආදරේ හරි පාට...

උදෑසන අහස් කුස නිල් පාට
පාවෙනා මේකුලක සුදු පාට
අදුරු වැහි වළාවක අලු පාට
රාත්‍රිය නිදි වරණ කලු පාට


වසත් මේපල් පතක කොල පාට
සරත් සමයේ දිලෙන රතු පාට
සිසිර සමයේ වැසෙන සුදු පාට
නපුරු හේමන්තයේ බොර පාට


ඇහැළ කුසුමක පිපෙන කහ පාට
වැටෙන මල් රේණුවක තඹ පාට
නොපිපි මල් පියල්ලෙක ලා පාට
බිම වැටී මියැදෙනා පඬු පාට


ගලා යන දොළ දියක නිල් පාට
හිරු එළිය වැද දිලෙන රන් පාට
නැගෙන පෙණ පිඩු බිදෙන සුදු පාට
වැටෙන සෙවණැලි මවන දම් පාට


එකක් ලෙස එකතු වී මේ පාට
මවනු ඇත ලෝකයක් තනි පාට
සුපෙම්වත නේක නම් කීවාට
ඒ තමා ආදරේ හරි පාට...

Sunday, January 3, 2016

ලඟ රැදෙනු මැන හෙටත්


වළාකුලු අතර හිඳ දිනිදු රැස් මුදා හැර
සහසකර සිනාසෙයි සිසිරයම නිමාකර
සුපෙම්වත මගෙ ලොවට වසන්තය උදාකර
ලඟ රැදෙනු මැන හෙටත් කවියක්ව දයාබර