Saturday, August 13, 2016

වසන්තය වඩින තුරු


අතු පතර විහිදගත්
රූස්ස ගසක් පාමුළ
වසන්තය වඩින තුරු
මා මඟ බලා සිටියා

 සුළඟට හසුව රෙබරෝසි මල්
සිය දහස් වාරයක්
බිම වැටී මියයමින් තිබුණා
මිමෝසා පත්‍ර වල කොළ පැහැය
මගෙම කඳුළින්...
සේදී දියව ගොස් තිබුණා

පිපෙන්නට වැර දරන ඇහැළ මල්
නොපිපීම පරව ගොස් තිබුණා
මගේ දුක අසමින්ම
විලෝ පත් වැළපෙමින් සිටියා

අවරගිර අහසේ..
සහසකර බැසයමින් තිබුණා
මා හදෙහි රුධිරයෙන්
මේකුළු පවා
රත්පැහැ ගැන්ව තිබුණා..

අව් වැසි සුළි සුළන්
විටින් විට හමා ගොස් තිබුණා
ගිමන් කල පමණක්
සියොළඟම දැවටෙමින් සිටියා

දස දහස් වාරයක්
හිරු සඳු නැගී නුඹ ගැබ
නැවත බැසගොස් තිබුණා
පැයෙන් පැය දිනෙන් දින
කල්ප සුවහස් කළක්
නොදැනීම නික්ම ගොස් තිබුණා..

නොලියවුන කවියක්
ඉකිබිඳ හඬනු ඇසුනා


රූස්ස ගසක් පාමුළ
ගල් බන්කුවක හිඳගෙන
වසන්තය වඩින තුරු
මා මඟ බලා සිටියා...