දිනපොතක පිටුවක්...!!!

සඳුදා

උදෙන්ම බස්ටෑන්ඩ් එකට ගියෙ ඉක්මන්ට ක්ලාස් එකට යන්න හිතාගෙන.
එතකොටයි ඇහුණෙ මල්ලිලා තුන්දෙනෙක් අහිමිවුණ ලෝක කුසලානෙ ගැන සමාලෝචනයක් කරනව. මැච් එක පරාද වෙලා ගොඩක් දවස් වුණාට තාම හිතේ දුක අඩුවෙලා නෑ වගේ.ඈතින් ගාට ගාට සෙනඟ පුරෝගෙන රතු පාට CTB බස් එක එනව පෙනුනා. සෙනඟ අතරින් බස් එකට රින්ගන්න හදද්දි මට හිතුණෙ දැන් අවුරුදු ගානක ඉදන් අපිට අපේ නොවන අපේම ලෝක කුසලානයක් තිබුණ නේද කියලා.

බදාදා

පමෝද්යා අලුත් කියුටෙක්ස් එකක් අරගෙන. ලාවට දිස්නයක් තියෙන ලා දම් පාට එයාගෙ හීනි ඇගිලි වලට ලස්සන්ට මැච් වෙලා තිබුණා. නියපොතු හපන පුරුද්ද අද ඉදලවත් නතර කරන්න ඕන කියල හැමදාම වගේ හිතුවත් තාපය ගණන් ටික හදල ඉවර වෙද්දි පුරුදු විදිහටම ලාවට මතුවෙලා තිබුණු සුදු පාට නියපොතු අගිසි අතුරුදහන් වෙලා තිබුණ.

බ්‍රහස්පතින්දා

දිනපොත අරන් ඇදට ආවෙ දවස් ගාණක ඉදල හිතට ඇවිත් තිබුණු කවියක් ලියන්න කියලා හිතාගෙන. ඒත් සුදු පාට කඩදාසියක් වගේ හදවතම හිස් වෙලා. කොච්චර උත්සහ කරත් හිත ඇතුළෙ හිරවෙලා වගෙ තියෙන අදහස් එළියට ආවෙ නෑ. ඇත්තටම කවි සිත පවක්ද?

සෙනසුරාදා

අද නිවාඩු දවසක් වුණත් උදෙන්ම නැගිටින්න වුණේ සමාලිත් එක්ක පාඩම් කරන්න ලයිබ්‍රි එකට යන්න පොරොන්දු වෙලා හිටිය නිසා. පොත් කඳු වලින් වටවෙච්ච හෝල් එකට වෙලා හැමෝම තම තමන්ගෙ ඉස්සරහ තියෙන පොත් දිහා ඇහිපිල්ලමක්වත් ගහන්නෙ නැතුව බලාගෙන ඉන්නව. මන් සමාලි දිහා බැලුවා. එයත් දැහැනට සමවැදිල වගේ පොත දිහා බලන් ඉන්නව. පැයක් විතර අමාරුවෙන් ඉදගෙන ඉදලා සමාලිට බොරුවක් කියලා මන් එලියට ආවෙ එහෙම හිතේ නිදහසක් නැතුව පාඩම් කරන කිසි දෙයක් ඔලුවට යනවද කියල හිත හිතා.

ඉරිදා

cv එකක් ඊමේල් කරන්න සිග්නල් නෑ කිය කියා අයියා ලැප් එක අරන් ගේ වටේ ඇවිදිනවා. ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබේ කියලා එයාට කිව්වට මොකද වෙනදට fb ලොග් වෙන්න සිග්නල් නැතුව මන් විදින දුක මට මතක් වුණා.